СТАРАЯ БЯРОЗА

Помню, ля дзедавай хаты бяроза старая расла,
Карэннем сваім у іншы свет, здавалася, выйшла яна.
А ствол у яе быў магутны і белы, як чыстай паперы лісток,
А чорныя рыскі, бы запіс там нейкі пра яе, напэўна, жыццё.
Яе магутная крона ў неба ўзнялася высока,
І быццам дзеткі яе, з ветрам гуляюць лісточкі.
І тут падалося мне, што ня дрэва тут стаіць, а жывая істота,
Якая мне хоча нешта сказаць. Стаю і слухаю моўчкі.
І раптам пачуў я, як лісце нешта кажа сваім караням,
Быццам бы раіцца, пытае аб чымсьці, мабыць:,, Як ранен жылі?"
І тут зразумеў я ўвесь сэнс той размовы цікавай,
Карані за зямлі зачапіліся, як калісьці тут продкі мае,
А лістота зялёная-тыя, хто зараз жыве.
Пэўна, ёсць там недзе і я.

24, 25 і 26 снежня 2001 г…